Ο Αριστείδης Βαρριάς γεννήθηκε στη Χίο το 1949, όπου και έζησε μέχρι τα 18 του χρόνια, κοινωνώντας με τα σπουδαία επιτεύγματα της Βυζαντινής τέχνης της ιδιαίτερης πατρίδας του, αλλά και τη μεγάλη παράδοση της λαϊκής τέχνης του νησιού, καθημερινό βίωμα για τον ίδιο. Σπούδασε Θεολογία στη Θεσσαλονίκη, (1972), Ποιμαντική Ψυχολογία στο Princeton , ( Th.M ., 1975), Κλινική Ποιμαντική στο Bellevue Hospital Center , στην Παν/μιακή Κλινική του New York University και σε άλλα ιδρύματα. (C.P.E.,1977). Παραλλήλως ασχολήθηκε με τη μουσική και τις εικαστικές τέχνες. Μελετώντας την περιθωριακότητα και τη σχέση του κοινωνικού περιθωρίου με την Εκκλησία, έγινε διδάκτορας Θεολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 2004.

Από το 1979 ζει και εργάζεται στην Πάρο ως εκπαιδευτικός και ως γλύπτης, αναζητώντας την αλήθεια του προσώπου, τόσο μέσα από τις διαύλους της διανόησης και της επιστημονικής έρευνας, όσο και μέσα από τους αποκαλυπτικούς δρόμους της τέχνης. Είναι παντρεμένος με τη Μαρία Αρκουλή και έχει δύο γιους, το Σίμο και το Δημήτρη. Υπηρέτησε για χρόνια ως σύνδεσμος της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα των Βράχων ( E.C.O.S.), (υπηρέτησε) επίσης ως αντιπρόεδρος του Διεθνούς Κύκλου Τέχνης Πάρου ( I.P.A.C.) και δίδαξε, ως επισκέπτης καθηγητής, γλυπτική στο Hellenic International School of Arts ( H.I.S.A.).

Τα ΄πρόσωπά’ του σκαλίζει σε λατύπες του εξαντλημένου από τον 13ο αιώνα Παριανού μαρμάρου, την περίφημη και μοναδική ,για τη λευκότητα, απαλότητα και διαύγεια ‘Παρία Λίθο’ των αρχαίων. Μάλιστα είναι δουλεμένα με τα ίδια εκείνα εργαλεία, που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνες γλύπτες.
Όλα τα υπόλοιπα έργα του είναι εργασμένα σε Οπάλιο, τον στιλπνό και σκληρό αυτόν ημιπολύτιμο λίθο.

«Εμπνευσμένος δημιουργός ο Αριστείδης Βαρριάς (γράφει η Δρ. Ιστορικός της Τέχνης και τεχνοκριτικός κ. Ντόρα Ηλιοπούλου Ρογκάν) ‘νοιώθει’ και πλάθει χαρισματικά την Παρία Λίθο, τον περίφημο Λυχνίτη της Πάρου. Πλάθει πρόσωπα που ακτινοβολούν πέρα από την αρτιότητα του ‘μετιέ’ μια πολύ προχωρημένη ποιητική πάνω απ’ όλα διάθεση. .. Πρόσωπα σε ονειροπόληση, σε αναμονή, πρόσωπα που πάλλονται από συναισθήματα, προαισθάνονται καταστάσεις, αναμοχλεύουν μνήμες, προκαλούν βιώματα και ανεξίτηλες από το χρόνο εντυπώσεις. Πρόσωπα άτεγκτα και συνάμα τόσο ανθρώπινα». Για δε τα ‘αφηρημένα’ του γλυπτά σημειώνει: «Προικισμένα με μιαν ‘οργανική’ υπόσταση τα γλυπτά αυτά τεκμηριώνουν διαχρονικές υπάρξεις. Υπάρξεις που κυκλοφορούν, αιωρούνται, μετακινούνται και ελίσσονται ανάμεσά μας, αλλά που εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε με τις κοινές αισθήσεις μας. Γι’ αυτό και τα γλυπτά αυτά του Βαρριά μας αποκαλύπτουν χαρισματικά την ύπαρξή τους, τεκμηριώνοντας συγχρόνως το ταλέντο του δημιουργού».

Το 1997 ο ζωγράφος και γλύπτης Άλκης Γκίνης προλογίζοντας το λεύκωμα «Το Αλφαβητάρι της Πέτρας» έγραψε για τον Βαρριά: «Το εικαστικό του ενδιαφέρον βρίσκεται επικεντρωμένο στην ανθρώπινη μορφή, ενώ ο μινιμαλιστικός χαρακτήρας των μορφών που επιλέγει να σκαλίσει, περιέχουν στοιχεία από τη λαϊκή τέχνη και τα κυκλαδικά ειδώλια ως προς τη λιτότητα των μορφών και την αφαίρεση. Δεν ενδιαφέρεται να πλουτίσει τα γλυπτά του με περιττές λεπτομέρειες και τελειώματα, αρκούμενος σε μια αποσπασματική διατύπωση. ..Τα μορφολογικά ιδιώματα των γλυπτών του Αριστείδη Βαρριά εμπεριέχουν την αυτονομία του τυχαίου δοσμένη από την ίδια τη φύση. Με αυτά τα κριτήρια ο καλλιτέχνης επιλέγει την τοποθέτηση της μορφής που πρόκειται να σμιλέψει εκμεταλλευόμενος το τυχαίο σχήμα του μαρμάρου, καθώς και τις χρωματισμένες από τη φύση επιφάνειες, που σκόπιμα μένουν αδούλευτες σε πολλά σημεία, όταν αυτό υπηρετεί εκφραστικές ανάγκες, συμβάλλοντας ώστε το στίγμα του δημιουργού να γίνεται αναγνωρίσιμο από το θεατή»