Οι Ρυάδες είναι ένας κύκλος γλυπτών εργασμένων σε Οπάλλιο. Είναι 15 φιγούρες, που χορεύουν στο ρυθμό της ποίησης του Ελύτη.

Καθώς συχνά περιδιαβαίνω την Παριανή γη, αναζητώντας λατύπες λυχνίτη, απομεινάρια δηλαδή της υπέροχης και εξαντλημένης από αιώνες Παρίας Λίθου, ‘σκόνταψα’ πάνω σε κομμάτια Οπάλλιου. Ο Οπάλλιος, ο ημιπολύτιμος αυτός λίθος με τη γοητευτική υφή και τους γαλακτώδεις μεταβαλλόμενους ιριδισμούς του, δεν προσφέρεται για γλυπτική. Κατά κανόνα στη γλυπτική ο καλλιτέχνης αναζητεί ένα ‘υπάκουο’ και εύπλαστο στα χέρια του υλικό, για να μπορέσει να το ‘πλάσει’ έτσι που να μπορέσει να υλοποιήσει την εικόνα που έχει στο μυαλό του. Ο Οπάλλιος, σε αντίθεση με το Λυχνίτη, είναι σκληρός και δύστροπος.

Στις λατύπες της Παρίας Λίθου σου δίνεται το σχήμα κι η σκέψη πως το κάθε συγκεκριμένο κομμάτι στην κυριολεξία περίσσεψε από τον ‘σπόνδυλο κάποιανου Δία’. Σου δίνεται το χρώμα που οι αιώνες απόθεσαν στην επιφάνειά του – αυτή η αρχαία σκουριά. Ο διάλογος σεβαστικός και μειλίχιος στην ανάδειξη της μορφής, της δικής του μορφής, που σέβεται το αρχικό σχήμα και χρώμα.

Αντιθέτως, ο διάλογος με τον Οπάλλιο ανελέητος. Σου επιβάλλει με τη σκληράδα του τον οφειλόμενο σεβασμό. Στην όποια παραβίαση των συμβάσεων σπάει η σμίλη. Γίνεται πιο συμβατός σε διαπραγματεύσεις και πιο συγκαταβατικός μόνο στις νευρώσεις, εκεί που ο ήλιος και η αλμύρα των αιώνων του δίδαξαν τη σεμνότητα. Εκεί βρήκαμε μια γλώσσα να συνεννοηθούμε. Η σκληρή σαν κρύσταλλο και γυαλιστερή επιφάνεια μοιάζει να λιώνει, αναδεικνύοντας φιγούρες ανάλαφρες και χορευτικές.

Τα ονόματα των γλυπτών του κύκλου Ρυάδες, δανεισμένα από την ποίηση του Ελύτη, κάνουν απλή αναφορά στα συμβεβηκότα του ‘είναι’ τους.

Αριστείδης Βαρριάς
Χίος 2006