Αλίκτυπα Πρόσωπα

Ο ‘Αλεξανδρινός Πλους’ συνεχίζεται με  καινούργια πρόσωπα.
Κι αυτά, όπως και τα προηγούμενα, κινούνται αθόρυβα στους μυστικούς διαύλους της ποίησης του Κ. Καβάφη και είναι εργασμένα σε λατύπες της μοναδικής Παρίας Λίθου.

Η Παρία Λίθος

Η Παρία Λίθος, είναι το θεϊκό υλικό, που βγήκε από τα σπλάχνα της Παριανής γης και σάρκωσε τα πιο σημαντικά έργα γλυπτικής της Ελληνικής αρχαιότητας.  Κυκλαδικά ειδώλια, Κούροι και Κόρες, ο Ερμής του Πραξιτέλη, ο Παις του Κριτίου, η Νίκη της Σαμοθράκης, η Αφροδίτη της Μήλου, είναι μερικά από τα αριστουργήματα, που φιλοτεχνήθηκαν από το Παριανό μάρμαρο, τον μοναδικό για τη λευκότητα, απαλότητα και διαφάνειά του ‘Λυχνίτη’.  Βεβαίως, πάνε περισσότερο από επτά αιώνες, που το περίφημο αυτό μάρμαρο έχει εξαντληθεί. Όμως, αρκετά μικρά κομμάτια του, λατύπες, είναι θησαυρισμένες γύρω από τα αρχαία λατομεία του, καθώς επίσης και διάσπαρτες στους πέριξ λόφους.
Αυτά τα κομμάτια εδώ και τριάντα πέντε χρόνια αποτελούν για μένα πρόκληση. Η διαδικασία εξεύρεσης και επιλογής τους είναι από μόνη της ένα ταξίδι στην ιστορία και την αισθητική. Όταν τα αντιμετωπίζεις με την απαιτούμενη αγάπη και σεβασμό, σου επιτρέπουν να νοιώσεις την κρυμμένη για αιώνες μέσα τους δύναμη.

Τα Πρόσωπα

Στις λατύπες της Παρίας Λίθου σου δίνεται το σχήμα κι η σκέψη πως το κάθε συγκεκριμένο κομμάτι, στην κυριολεξία, περίσσεψε από τον ‘σπόνδυλο κάποιανου Δία’. Σου δίνεται το χρώμα, που οι αιώνες απέθεσαν στην επιφάνειά του – αυτή η αρχαία σκουριά. Ο διάλογος σεβαστικός και μειλίχιος στην ανάδειξη της μορφής, της δικής του μορφής, που σέβεται το αρχικό σχήμα και χρώμα.

Έτσι, στη γλυπτική μου, δεν χρησιμοποιώ τα κομμάτια της Παρίας Λίθου απλά σαν υλικό, πάνω στο οποίο μπορεί ο καλλιτέχνης να αποτυπώσει ένα πραγματικό ή φανταστικό πρόσωπο, Αντιθέτως, στέκονται απέναντί μου σαν μοναδικές οντότητες, ως ετερότητες, ικανές να προκαλούν τον καλλιτέχνη σε ένα διάλογο μαζί τους τέτοιο, που μεταποιεί τις ατομικότητες σε πρόσωπα. Κι αυτό γιατί, το ‘πρόσωπο’ είναι κυρίως και κατ’ εξοχήν μια ετερότητα ‘εν πλω’, Είναι ένα ‘εγώ’, που άνοιξε πανιά, που σαλπάρει και ταξιδεύει για να συναντήσει ένα ‘εσύ’.

Τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται σ’ αυτό το διάλογο με το μάρμαρο είναι αυτά τα ίδια τρία βασικά εργαλεία, που χρησιμοποιούσαν και οι αρχαιοέλληνες γλύπτες – το βελόνι, το ντεσλίδικο και το καλέμι. Μάλιστα, όχι μόνο το αρχικό σχήμα και το χρώμα της λατύπης, αλλά και η όλη διαδικασία είναι ανιχνεύσιμα, μια που αφήνονται ορατές οι ζώνες επεξεργασίας, ανάμεσα στο απολύτως ακατέργαστο και στο απολύτως φινιρισμένο.

Τα ονόματα των γλυπτών αυτού του κύκλου, παραπέμπουν σε πρόσωπα από την ποίηση του Αλεξανδρινού ποιητή.

Αριστείδης Βαρριάς